بعد از عمل جراحی لاپاراسکوپی ، بیمار تا دو الی سه روز درد خفیف تا متوسطی را در ناحیه گردن و شانه تجربه میکند .
این درد درحالت نشسته یا راه رفتن ، کمتر و یا از بین میرود اما در وضعیت خوابیده بیشتر می شود.
علت این اتفاق را اینگونه می توان تحلیل کرد که :
در لاپاراسکوپی ، برای دیدن احشاء داخل شکم ، باید شکم را به کمک گاز کربنیک ( دی اکسید کربن ) به آرامی و با سرعت ۱ تا ۲ لیتر در دقیقه ازهوا پر نمود تا به فشار حداکثری ۱۳ تا ۱۵ میلیمتر جیوه برسد . دراین لحظه سرعت جریان هوا بطور اوتوماتیک کاهش می یابد و تا رسیدن فشار به حدود ۱۳ متوقف می شود . با هر ورود و خروج وسیله از طریق تروکارهای لاپاراسکوپی که البته مجهز به دریچه های یکطرفه خودکار هستند ، ممکن است مقدار کمی از این هوا خارج شود و فشار داخل شکم از ۱۳ کاهش یابد که بلافاصله دستگاه اینسو فلاتور یا همان دمنده هوا دوباره بطور خودکار گاز کربنیک را به داخل شکم وارد می کند و فشار را در همان حد ۱۳ تا ۱۵ نگه می دارد . این فشار ثابت در حین لاپاراسکوپی موجب اتساع یا کشش عضلانی جدار شکم ونیز عضله دیافراگم می شود و نتیجه آن درد یا احساس کوفتگی عضلانی در ناحیه تمام شکم و انتشار درد عضله دیافراگم به شانه ها در دوره پس از بهوش آمدن می گردد .
هرچه زمان عمل طولانی تر باشد و هر چه عضلات شکمی سفت تر باشد این اتفاق بیشتر آزار دهنده است .
در خانمهایی که چند بار حاملگی و زایمان داشته اند بدلیل شلی ماهیچه های شکم وانعطاف پذیری بیشتر ، درد عضلانی جدار شکم و شانه درآنها کمتر و یا با شدت خفیفتر دیده می شود . چنانچه سرعت پرشدن هوا درشکم درابتدای لاپاراسکوپی، زیاد و ناگهانی باشد ، این کشش عضلانی و درد شانه نیز بیشتر خواهد بود .
در افراد مسن و یا کسانی که قدرت انقباضی عضله قلبشان بدلیل ضایعه قلبی کاهش یافته است باید دقت نمود که هم سرعت جریان هوا ( فلو ) و هم فشار نهائی هوا در داخل شکم از حد مجاز خارج نشود تا میزان بازگشت خون به قلب کاهش نیابد و خللی در عملکرد قلب درحین لاپاراسکوپی ایجاد نشود .
